Kristallen en naar huis

Het is ondertussen zondag en we zijn weer thuis. Aangezien we de vorige dagen niks meer op onze weblog geschreven hebben gaan we u nu even up to date houden.
Afgelopen vrijdag werd voorspeld als een slecht weer dag, en 's ochtends leek het daar inderdaad op, er hingen dikke wolken en er viel af en toe een stevige bui.
Daarom besloten we om onze geplande wandeling te laten vallen en eens een keertje naar Wattens te rijden, naar de Kristalwereld van Swarovski.
Wattens ligt zo'n 110 km van Serfaus verwijderd, maar behalve de afdaling van Serfaus naar het Oberinntal is het allemaal snelweg, dus je bent er vrij snel.
Als we in Wattens aankwamen was het al gestopt met regenen, alleen de bewolking was er er nog. Maar de temperatuur was ondertussen al weer gestegen tot zo'n 26 graden, en dat om half twaalf 's middags.
Bij Swarovski ging het ondanks het feit dat de parking goed gevuld was (het onstabiele weer zal er wel voor iets tussen zitten) verbazend goed vooruit aan de kassa. We kregen zelfs nederlandstalige foldertjes mee. Na de "verplichte" foto van de Voskes aan de "kop van de reus" gaan we binnen in de wondere wereld van de kristallen van Swarovski. In de inkomhal worden we verwelkomd door een vriendelijke dame die vraagt welke taal we spreken, waarna ze ons vriendelijk in 't Nederlands verwelkomd, vlak na ons komen er russen binnen die ze op hun beurt in 't russisch te woord staat. 't is duidelijk, mevrouw kent haar talen...
Wie verwacht dat je in de kristalwereld een soort van tentoonstelling te zien krijgt over hoe de befaamde Swarovski kristallen gemaakt worden, die is er aan voor de moeite. De tentoonstelling gaat over licht en reflecties. Maar we moeten zeggen dat het bijzonder knap gemaakt is. Zo kom je onderandere in een grote koepel die volledig uit spiegels bestaat. Je ziet jezelf wel duizend keer tegelijkertijd. Hier een foto nemen met flash is een bijna onmogelijke opdracht, maar we hebben 't wel geprobeerd uiteraard. Het valt op dat desondanks de drukte buiten op de parking er binnen eigenlijk weinig van die drukte te merken is. Helemaal op het einde van de tentoonstelling kom je dan in een ruimte waarin je de "jaarstukken" van Swarovski kan zien en nog een paar andere curiosa. Zo vind je er bijvoorbeeld het grootste kristal dat ze ooit bij Swarovski geslepen hebben, een blok van 225 kilo. Da's niet meteen iets om even aan je nek te hangen. Tenslotte kom je in het "gevaarlijkste" deel van de tentoonstelling. De winkel waar je alle mogelijke Swarovski kristallen en aanverwanten kan kopen. Je ziet hier prachtige dingen, maar die hebben spijtig genoeg ook prachtige prijzen. Wij houden het op kijken vandaag.
Na het bezoek aan de tentoonstelling bezoeken we ook nog de mooi aangelegde tuin en het doolhof. Daarna is het tijd om terug richting Serfaus te vertrekken, maar niet zonder een tussenstop te maken bij Rosenberger in Pettnau. Onze buikjes begonnen immers een beetje te grommen en daar moest hoogdringend iets aan gedaan worden...
Als we omstreeks 16 uur terug in Serfaus aankomen, straalt de zon en is het er meer dan 27 graden. De Tiroolse weerman heeft duidelijk weer te veel aan de schnaps gezeten...
We profiteren van de gelegenheid om ook nog snel wat cadeautjes voor het thuisfront te gaan kopen. Want het is vandaag onze laatste volledige dag in Serfaus.
's Avonds is er het tradiotionele dessertenbuffet, iets waar we elk jaar rijkhalzend naar uitkijken, ook al is dat ons laatste avondmaal in Serfaus. Na het avondeten worden de koffers al gepakt, dan moeten we dat morgenvroeg niet meer doen. Na het inpakken trekken we naar de bar voor een laatste drink bij Suwi en Arnold die weer het beste van zichzelf gaven als komisch gelegenheidsduo. Daarna is het bedtijd, onze chauffeurs moeten morgen goed fris zijn voor de lange rit naar huis.

Als het ochtend wordt, worden we wakker van de gietende regen. Deze keer had de weerman het bij het rechte eind. Er werd namelijk een zeer sterke temperatuursdaling voorspeld, die vergezeld zou gaan met zeer grote hoeveelheden neerslag. Ook de nul-graden-grens zou gevoelig gaan dalen. En inderdaad, het water valt met bakken uit de lucht, en vanaf zo'n 1800 meter is alles wit. Het is er serieus aan het sneeuwen. Even overwegen we om snel een ski-pas te gaan halen, maar aangezien we geen ski's bij ons hebben, bergen we dat plan maar weer op.
Na het ontbijt is het tijd om de auto's weer te laden, toen we vertrokken paste alles er netjes in. Nu we naar huis gaan hebben we wat meer bagage om mee te nemen en wordt het creatief zijn om alles in de auto's te krijgen. Maar uiteindelijk lukt het allemaal. We nemen afscheid van mevrouw Geiger en omstreeks kwart voor negen vertrekken we huiswaarts.
Onze eerste stop is beneden in Prutz, bij het plaatselijke Esso-tankstation, waar Chris zijn wagen voltankt. Tanken bij Esso is hier een amusante belevenis, want terwijl je tankt word je getracteerd op een grappig tekenfilmpje. Leuk, maar ook gevaarlijk, want als je bijvoorbeeld maar voor een bepaald bedrag wil tanken, dans is de kans groot dat je door naar het filmpje te blijven kijken afgeleid wordt en toch je tank helemaal volgooit.
Nadat de wagen van Chris en Christel getankt is rijden we verder richting Arlberg. Gezien de weersomstandigheden ljkt het ons best om niet over de pas te rijden, maar de Arlbergtunnel maar te nemen. Je zit dan wel 14 kilometer door een konijnenpijp te rijden, maar het zal alleszins veel eenvoudiger zijn dan over de besneeuwde pas te rijden. We zijn ook nog bij Rosenberger gestopt, want we hadden onze voorraad geurboompjes nog niet aangevuld. Hier in Oostenrijk verkopen ze geurtjes die ze bij ons in de lage landen niet hebben, dus profiteren we van de gelegenheid. Daarna rijden we verder richting Duitsland, vlak voor de Pfändertunnel staan we voor de eerste keer stil in de file. Het valt nog mee, stapvoets rijden we tot aan de ingang van de tunnel, vanaf dan kom het verkeer weer op gang. Eens we in Duitsland zijn staan we nog 1 keer stil, een kilometer of drie voor de werken in de buurt van Waltershofen staat alles stil en is het tergend traag aanschuiven. De A96, waarop we ons bevinden is namelijk nog niet compleet klaar, er zit nog een stuk van een kilometer of 10 tussen waar je nog over gewone weg moet rijden. Naast je ligt de nieuwe snelweg al te pronken, maar er zijn nog stukken die nog niet helemaal klaar zijn, en zolang moet het verkeer hier dus over 1 rijstrook in beide richtingen.
Eens we deze hindernis achter ons liggen hebben gaat het heel vlotjes, voor we het goed en wel doorhebben staan we al op de Rastplatz Wunnenstein op de A81 alwaar Patrick van de gelegenheid gebruik maakt om zijn tank nog eens vol te gooien. Carine heeft hier ook geleerd dan een XXL expresso hier absoluut niet XXL is, twee slokjes en weg was ie.
We hebben nog een 500 kilometer voor boeg. Omdat de verkeersinfo op de radio geen melding maakt van problemen op de A61 richting Koblenz, besluiten we van het er op te wagen en langs deze klassieke route naar huis te rijden. En inderdaad, behalve wat wegenwerken, die geen files veroorzaakten, was de A61 vlotjes te nemen. We namen nog even een korte pauze om de beentjes te strekken in Winningen aan het viaduct over de Moesel, en daarna zetten we de laatste spurt in, richting België. Iets voor de grens tussen Duitsland en Nederland gaan Chris en Christel nog even aan de kant voor een tankbeurt. Omdat onze tank nog meer dan half gevuld is rijden wij verder. Chris en Christel moeten straks in Lummen toch afslaan richting Antwerpen terwijl wij verder rijden richting Leuven.
Omstreeks kwart voor acht, da's dus elf uur na ons vertrek in Serfaus staan we weer thuis in Mechelen. Tegelijkertijd bellen Chris en Christel om te melden dat ze ook net thuis gekomen zijn.
Iedereen is dus behouden thuisgekomen. We bijten nog even op onze tanden en laden meteen de auto volledig leeg. Daarna trakteren we ons op een pak vettige vlaamse frieten. Na een week gezonde kost mag dat ook wel eens.
Daarna gebeurt er niet veel meer, Carine laadt nog snel de foto's van dit jaar naar haar netwerkschijf en bij Patrick gaat het licht al uit, die kruipt onder de wol.

Het is nu zondagmorgen, onze vakantie in Serfaus zit er spijtig genoeg weeral op.
Gelukkig voor ons hebben we nog onze foto's en video's, waar we ons nog wel een tijdje mee kunnen zoet houden. We gaan dan ook snel beginnen met de uitgebreide verslaggeving van onze vakantie op onze site te zetten, samen met een groot deel van onze vakantiefoto's.
En daarna kunnen we weer beginnen te plannen voor volgend jaar...

laagtes en hoogtes

Gisteren hadden we het weer veel te druk om onze weblog aan te passen. U zal wel doorhebben dat we ons hier echt niet zitten te vervelen, in tegendeel zelfs.
Afgelopen woensdag was het voor de middag wisselvallig wat het weer betrof. Daarom besloten we om met de kinderen de Sturzflüg-avonturentocht te gaan doen. Deze hadden we vorig jaar ook gedaan, maar onze nieuwe Serfausers wilden hem ook wel eens doen, dus deden we de tocht met de glimlach opnieuw. Zoals gezegd was het weer tijdens de voormiddag eerder wisselvallig, daardoor durfde het wel eens voorvallen dat we met onze kop in een wolk terechtkwamen. Maar al bij al viel dat allemaal nog reuze goed mee.
Onze speurders wisten het mysterie van het neergestorte vliegtuig snel op te lossen, en om die inspanningen te belonen tracteerden we hen op een drankje boven op de Lazid. Daarboven zaten we netjes boven de wolken. Toen we terug afdaalden naar de Komperdell zagen we de Komperdell voor onze neus in de wolken verdwijnen. Toch heeft dat ons jonge volkje niet tegengehouden om zich nog uit gebreid te gaan amuseren in de waterspeeltuin. Het was immers ook niet koud, want het was echt warme lucht die vanuit het dal naarboven kwam.
We moesten er wel op letten dat we tijdig terug in het dorp waren, want Yana en Chelsea gingen de nacht doorbrengen boven op de berg. Niet alleen uiteraard, maar met de Murliclub, de plaatselijke kinderanimatie hier in Serfaus. Zo rond vier uur zijn we onze twee avonturiersters gaan afzetten aan Murmliclub. Sydney en Chiara bleven bij ons. Als alles goed gaat zien we onze jongedames donderdagochtend terug....

En ja hoor, donderdag 's ochtends om 9 uur stonden de dames al terug in het hotel, ze hadden een geweldig leuke avond boven op de berg beleefd. Ze hebben er vanalles gedaan, gaande van koeien melken tot het kijken naar duits gedubte films.
We hadden vandaag donderdag ook nog grootste plannen, we wilden namelijk het hoogste punt dat je met een kabelbaan kan bereiken in Oostenrijk gaan bezoeken. Namelijk de Pitztal-gletscher in het gelijknamige dal. Na een ritje van een kleine 40 km door het schilderachtige Pitztal arriveerden we aan het dalstation van de Pitztal-express. Dat is een soort van treintje dat schuin door de berg omhoogrijdt tot een hoogte van zo'n 2600 meter. Dat gebeurt door een tunnel van bijna 4 km lang. Eens boven gekomen kan je dan nog eens met de kabelbaan tot een hoogte van 3440 meter. Als je in Oostenrijk nog hoger wil, dan zal je op eigen krachten verder moeten. Hierboven heb je een prachtig zicht op de bergen uit de omgeving. Vlakbij zie je daar de Wildspitze, de hoogste berg van Tirol met zijn 3700 meter.
Sydney heeft van dat alles niet zo heel veel gezien, hij voelde zich namelijk niet zo lekker en is met Carine met de eerste gondel terug naar beneden vertrokken. Gelukkig voor de medepassaggiers van de kabelbaan heeft hij zijn maaginhoud nog kunnen binnenhouden tot net aan de uitgang van de kabelbaan.
Na een friet met curry-worst in het restaurant was hij echter weer geheel de oude.
Na een foto shoot boven aan de kapel van het licht, waar we nu al onze postkaarten voor het volgende jaar hebben gemaakt, was het tijd om met het treintje terug dalwaarts te rijden. Beneden in het dal hebben we ook nog een fotostop gehouden om het prachtige Pitztal op foto vast te leggen. die foto's gaat u kortelings ook op onze website te zien krijgen.
Na een tussenstop in de Spar van Prutz, waar we onze voorraad sausjes weer aangevuld hebben rijden we richting Serfaus. Daar was het de "lange nacht", een twee-wekelijks evenement waarbij de straatjes van Serfaus gevuld zijn met eet en drinkraampjes, en artiesten van allerlei pluimage op straat optreden.
Moe maar voldaan kropen we dan omstreeks 11 uur in ons bed, het was weer een bijzonder fijne dag in Tirol geweest !

Het gaat vooruit !

Het is al woensdag ondertussen en tot onze eigen verbazing stellen we vast dat het geleden is van maandag dat we nog iets in onze weblog geschreven hebben.
U vraagt zich waarschijnlijk af waardoor dat komt ? Zijn de communicatielijnen tussen Serfaus en de buitenwereld afgesloten ? Is het weer hier zo slecht dat we niet meer durven te schrijven hoe het hier is ? Nee hoor, de werkelijke reden is dat we ons zo te pletter amuseren dat we amper aan internetten toekomen.
We zullen u even briefen over de onze activiteiten van de laatste dagen...

Afgelopen maandag zijn we wandelweg 5a gaan doen. Onze trouwe fans weten dat we die een drietal jaren geleden ook al eens gedaan hebben, maar dan zonder de kinderen. Dit jaar hebben we hem dus met z'n achten gedaan, waaronder 4 kinderen. Wandelweg 5a brengt ons eerst via een smal padje op een steile berghelling naar de achterzijde van de Lazid. Op de wegwijzers naar dit pad staat aangegeven dat je stapvast moet zijn, want als je uitschuift of je evenwicht verliest, dan bestaat de kans dat je wel een tiental meter naar beneden schuift. Let wel, we schrijven "schuiven", niet vallen. Je zal hier dus zeker niet te pletter vallen, maar je moet wel het stuk dat je geschoven bent weer naar boven kruipen. Zo ver is het gelukkig allemaal niet gekomen, onze stoere stappers legden het traject zonder fouten af.
Eens we van het smalle pad af waren, ging het verder op een brede weg tot aan de Läwensalm, om daar verder het Läwenswald in te trekken. Het stuk waar je vanaf de alm het woud binnentrekt heeft een venijnig steil stukje naar beneden. Zoiets levert gegarandeerd mooie videobeelden op, dus is Patrick als eerste afgedaald om de afdaling op video vast te leggen.
Na een uurtje over een smal bospad kwamen we op een bredere bosweg terecht, deze weg gaan we helemaal volgen tot in Serfaus. 80 procent van dit traject is dalend, tot een hoogte van ongeveer 1250 meter. Daarna is het terug stijgend tot de hoogte van Serfaus, dewelke 1450 meter is. Op dat laatste stukje trapten verschillenden van onze stoere wandelaars op hun adem, sommigen moesten duidelijk nog een beetje wennen aan het wandelen in de bergen.
Maar eens we aangekomen waren aan het hotel, werd al het gevloeide zweet weggespoeld met een stevige pint (of twee).
's Avonds aan de bar bij Suwi werd de rest van de spierpijn weggewerkt met een stevige cocktail. Patrick begon zelfs al interim Wanderfuhrer te spelen voor een koppel uit Dessel.

Dinsdag was hier een lokale feestdag, 't is te zeggen, Chris was jarig, hij mocht zesendertig kaarsjes uitblazen. De kinderen hadden maandag avond in het geniep onze tafel in het restaurant versierd en ze voerden het feestvarken geblinddoekt 's ochtends het restaurant binnen.
Daar werd hij getracteerd op respectievelijk kusjes, handjes, gezang, taart, een kroon, een ketting, kaartjes en cadeautjes. Om de jarige een plezier te doen (en uiteraard ook ons zelve) zijn we dan naar het ötztal vertrokken om te gaan zwemmen in de Aquadome in Langenfeld.
Het weer was er alleszins al perfect voor, stralende zon, en af een toe een wolkje om wat verkoeling te brengen. Wat ook positief was, is dat het restaurant van de aquadome nu een zelfbediening geworden is. Vooral Patrick wist dit op prijs te stellen, want vorig jaar heeft hij nogal lang op een ober moeten wachten op het terras, met als resultaat dat hij toen de rest van de vakantie en nog een flink stuk erna met tweede graads brandwonden op z'n rug heeft rondgelopen. En we moeten er ook bijvertellen dat we onze apfelstrüdel dit maal veiligheidshalve binnen in het restaurant hebben verorberd. Zo omstreeks half vijf zijn we in Langenfeld terug naar Serfaus vertrokken zodat we goed op tijd waren voor het avondmaal.
Het was boerenbuffet, en uit ervaring weten we dat de boeren hier stevige kost veroberen, en ook deze keer was dat niet anders. Om de dag af te ronden zijn we tenslotte nog wat foto's gaan nemen van de vallende duisternis over de bergen en Serfaus.
En om de avond af te ronden zijn we nog langs gegaan bij Arnold in de bar, Suwi had vandaag zijn vrije dag. Daardoor waren er geen cocktails (da's de specialiteit van Suwi), maar beperkten we ons tot het traditionele grosses bier....

Vandaag woensdag gaan we met de kinderen het neergstorte vliegtuig zoeken, het relaas van onze zoektocht leest u waarschijnlijk morgen !

Maandag 13 juli ! Actie !

Het is maandagochtend, we hebben net ons ontbijt achter de kiezen en we gaan ons klaarmaken voor een wandeltocht in de buurt van de Komperdell. We hebben ons voorgenomen om wandelweg 5a nog eens een keertje te doen. Deze weg hebben we een paar jaar geleden ook al eens gemaakt, en het lijkt ons wel leuk om deze nog eens opnieuw te doen, maar dan met een groter gezelschap.

Gisteren hebben we de Schönjochl in Fiss eens een keertje bezocht, kwestie van onze nieuwe Serfausers ook wat berggevoel in de voeten te doen krijgen. We waren 's ochtends vertrokken met de Sunliner om zo via de panorama-weg naar de Möseralm te stappen, daar met de kabellift naar beneden en vervolgens overstappen op de Schönjochbahn om zo naar de top te gaan. Onderweg naar boven werden we getrakteerd op een noodstop op de kabelbaan. Zo'n noodstop brengt de kabelbaan in één ruk tot stilstand, waardoor de kabines eventjes heftig gaan schommelen, de kabel waarop de kabines hangen gaat dan ook vrij stevig op en neer. Onnodig om u te vertellen dat sommigen onder ons er eerder bleekjes uit zagen. Na een paar minuutjes stilstand ging de baan weer normaal verder. Waarschijnlijk zal er beneden of boven iemand problemen gehad hebben met het in of uitstappen.
Na de verplichte plaspauze in het Bergdiamant restaurant gaan we te voet nog een klein beetje hoger naar het kruis op de Schönjochl. Daarboven was er ook een modelvliegertreffen. Ze hebben daar namelijk de hoogste modelvliegtuig-landingsplaats van Europa.
Dan was het tijd om de afdaling in te zetten, we moesten van 2400 meter terug afdalen naar een dikke 1800 meter. Dat verliep vrij vlotjes en omstreeks 2 uur stonden we al aan het middenstation van de Schönjochbahn om vandaar terug naar Fiss af te dalen. Vandaar met de Möseralmbahn terug naar boven naar de Möseralm, want we hadden de kids beloofd dat ze zich nog wat mochten uitleven in de speeltuin daarboven. Het jonge volkje heeft zich uitgeleefd op de sneeuwglijbaan en andere toestanden. Onze durfal van dienst, Chelsea is ook nog op de Fisser Flieger geweest, een soort van deltavlieger waarmee je hoog boven de Möseralm van de ene kant naar de andere kant zweeft. Ook Chelsea beleefde weer eens wat meer dan de gewone gebruikers van de Fisser Flieger, want zij werd halverwege ook op een noodstop getrakteerd...

Nadat onze jongelingen uitgespeeld waren keerden we via de panoramaweg en de Sunliner terug naar Serfaus. Om zes uur werden we op de begroetingsreceptie verwacht, dat is een traditie in het hotel, die het zondagse galadiner vooraf gaat. Over het eten kunnen we kort en bondig zijn : het was weer heerlijk ! Na 't eten zijn de volwassenen nog even een bezoekje gaan brengen aan Suwi, de immer sympathieke barman van het hotel, in zijn bar. We hebben er weer een aantal nieuwe cocktails met klinkende namen zoals Green Sex Machine en Florida Comfort leren kennen. Het smaakte alleszins naar meer, dus we gaan de bar nog zeker opnieuw bezoeken !

Nu gaan we ons klaarmaken voor onze wandeling van vandaag, u leest er waarschijnlijk morgen alles over !

Zondag 12 juli, die ochtend in Serfaus...

Hier zijn we dan met onze eerste bijdrage uit het zonnige Serfaus !
Gisteren is het er niet meer van gekomen, vooral wegens een beetje te moe zijn.
We zijn afgelopen vrijdag omstreeks kwart voor negen vertrokken vanuit Mechelen.
Onze eerste tussenstop was op de grote parking van Capellen in Luxemburg.
Daar waren we getuige van een ware exodus naar het Zuiden. Zulke taferelen hadden we nog nooit aanschouwd. We hoopten stilletjes dat we dit verder onderweg naar Serfaus niet meer zouden tegenkomen. Het was ook heel druk op de Luxemburgse A3 richting zuiden, we kwamen talloze wagens met caravans of andere zwaar bepakte aanhangwagentjes tegen. Gelukkig was dat van zodra we de A13 opdraaiden volledig voorbij. Het was precies of niemand nog van het bestaan van deze snelweg afwist. De A13 verandert van naam naar de A8 van zodra je in Duitsland bent. Na een kilometer of 20 kwamen we al meteen op de eerste (en gelukkig laatste) wegomlegging uit. Na een 30'tal kilometer door slapende Duitse dorpjes kwamen we terug op de A8 uit en waren we goed op dreef richting Serfaus. Zo ergens halverwege tussen Saarbrücken en Heilbronn hebben we ook nog een korte plaspauze gehouden, waarna we in één ruk doorreden tot aan het tankstation van Wunnenstein op de A81. Daar gooiden we onze tanks weer vol en probeerden we een uiltje te vangen. Dat laatste wilde echter niet zo goed lukken, was het de opwinding of een teveel aan Nalu (een energiedrankje) ? Enfin, we reden dan maar verder de nacht in. Uiteindelijk waren we al omstreeks zes uur 's morgens aan de Pfänderer-tunnel in Bregenz. Waar we in zonder vertragingen konden door rijden. Om half zeven stonden we al op de parking bij Rosenberger in Hohenems. Gelukkig voor ons beginnen ze daar vroeg met het bakken van de croissants en hebben we genoten van ons ontbijt. Patrick & Chris (onze chauffeurs) hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om zich effe af te zonderen in de auto's en toch nog een dutje te doen. Zo zijn we omstreeks half acht terug de snelweg opgereden richting Arlberg. Omdat we tijd in overvloed hadden, en het weer prima was, zijn we maar over de Arlbergpas gereden. Dat was voor Chris meteen een eerste kennismaking met het rijden in de bergen, en voor Patrick een eerste test met een volautomatische versnellingsbak in de bergen.
Beiden zijn met glans geslaagd in de test ! De rest van de trip verliep ook voorspoedig en om half tien stonden we al aan de receptie van ons hotel.
De ontvangst was hartelijk en we mochten meteen over onze kamers beschikken. Nadat we onze auto's leeggemaakt en in de dorpsgarage geparkeerd hadden was het tijd voor een korte rustpauze op de kamer. Die korte pauze heeft dan wel geduurd tot drie uur in de namiddag. Een mens moet nu eenmaal zijn slaap ergens inhalen. Carine is met de nieuwe Serfausers de Lazid en Komperdell gaan verkennen en Patrick heeft ondertussen onze uitgebreide infrastructuur uitgepakt.
Als Carine en haar gevolg terugwaren van de berg zijn we met z'n allen naar de bar van 't hotel getrokken, daar kan je tussen 3 en 5 gratis koffie en soep gaan drinken. En je krijgt er ook nog taart :-) Het deed ons ook plezier om vast te stellen dat Suwi, de altijd vrolijke barkeeper van de vorige jaren er ook weer was.
Omdat we geen echte inspanningen meer gingen doen, gingen de volwassenen dan maar even relaxen in de wellness van het hotel. Na een lekkere sauna, stoombad en/of bubbelbad waren we weer helemaal zoals nieuw.
's Avonds was het dan tijd voor ons eerste avondmaal op Oostenrijkse bodem. Daarna was het voor sommigen onder ons hoog tijd om onder de wol te gaan. Zondag gaan we onze eerste wandeling doen en daarvoor moeten we fit zijn uiteraard !

Oja, ook nog dit, waarschijnlijk vraagt u zich af wie er als eerste in slaap viel, en na hoeveel kilometers ? Het was moeilijk dit jaar, vele keren was het vals alarm, maar uiteindelijk was het toch zover. Na 330 km ging bij Carine het licht uit (en bleef het ook een hele tijd uit).
Anja Valcke uit Aardooie zat er met haar gok op 320 km het dichtste bij en mag zich aan een attentie van ons verwachten !

De laatste uren voor het vertrek !

Het was vrijdagochtend 4 uur als onze oogjes opengingen en niet meer dicht wilden gaan.
Van pure ellende zijn we dan maar opgestaan en hebben we ons bezig gehouden met de laatste schoonmaak en opruim activiteiten in onze residentie. Omstreeks half zes was alles opgeruimd en zijn we terug in ons bed gekropen maar Patrick kon de slaap niet meer vatten en is dan na een half uurtje maar terug opgestaan. Hij kruipt deze middag wel even voor een paar uurtjes onder de wol, zodat hij vannacht goed fit is.
We zijn ook bijna klaar met het inpakken, enkel nog wat kledij inpakken en alles staat klaar om in de auto geladen te worden.
De auto krijgt zodadelijk nog een grondige poetsbeurt van buiten en van binnen en dan kan hij gevuld worden met onze bagage.
Gisteren hebben we ook nog een blik op de weersvoorspellingen voor Serfaus geworpen, en het ziet er goed uit. De temperaturen gaan in stijgende lijn, het ziet er naar uit dat we weer gaan zweten in Tirol ! Vanavond omstreeks 9 uur vertrekken we en we hopen alleszins voor 8 uur aan de Pfänderer-tunnel in Bregenz gepasseerd te zijn. Vanaf een uur of tien 's morgens gaat het daar zaterdag heel druk worden, dus gaan we proberen om de drukte voor te zijn.
Zodadelijk gaan we ook het lijstje met de antwoorden op onze jaarlijkse prijsvraag beginnen te maken, zodat we u morgen kunnen mededelen wie de gelukkige winnaar geworden is.
Enfin, dit was onze laatste weblog-mededeling vanuit ons hoofdkwartier, als alles goed gaat krijgt u morgenavond een eerste bericht uit Serfaus !

Nog 2 dagen ! De laatste inspanningen & (vreugde)vuur

Officieel gezien is Patrick vanaf vandaag al in verlof. In de praktijk komt het er op neer dat hij nog twee dagen flink uit de pijp mag komen. Want er moet nog één en ander gebeuren.
Zo heeft hij deze voormiddag het plaatselijke containerpark al gaan overladen met oud papier. Een mens staat er van versteld hoeveel papier en karton men eigenlijk verzamelt. De ochtend was al vroeg begonnen met het traditionele leegmaken van de auto. Patrick rijdt met een firmawagen die tot de nok toe gevuld is met alle mogelijke dingen die hij voor zijn werk nodig kan hebben. We schrijven wel degelijk "kan hebben", want eigenlijk zou het met een derde van wat hij bij heeft in de auto waarschijnlijk ook wel lukken. Maar Patrick houdt er van om op alles voorbereid te zijn, en zodoende heeft hij een klein magazijn in z'n auto steken.
Vanmorgen heeft hij dus zijn "magazijn" leeg gemaakt en kan de auto nu een paar keer heen en weer naar het containerpark.
Morgen is het vooral binnenshuis te doen, dan worden onze hobby-hoekjes grondig onderhanden genomen en beginnen we stilletjes aan alles te verzamelen wat mee naar Serfaus moet.
Carine moet vandaag en morgen nog werken, maar vrijdag is ze ook overdag thuis om het inpakken in goeie banen te leiden.
Vanavond komt ook nog Nathalie op bezoek om eens duchtig met onze voeten te spelen.
Nathalie is een goeie vriendin van ons, en ze is ook gediplomeerd pedicure.
Ze gaat er voor zorgen dat onze voetjes in optimale vorm zijn voor het weerzien met de bergen aanstaande zaterdag.
Deze behandeling gaat weer hilarische momenten opleveren bij Patrick, hij heeft namelijk heel gevoelige voetjes, die absoluut niet tegen kietelen kunnen.
Maar voor de goeie zaak moet iedereen offers brengen, dus ook Patrick.
Chris en Christel, de nieuwe Serfausers die dit jaar voor het eerst meegaan, zijn ook al in de stemming aan het komen. Bij Chris is de vreugde al zo groot dat zijn trekker gisteren op de E313 in brand schoot, van vreugdevuur gesproken !
Gelukkig voor Chris is hij ongedeerd gebleven, maar van z'n trekker bleef er niet veel meer over.
Maar hij heeft er toch de pers mee gehaald : http://www.hbvl.be/nieuws/binnenland/aid846080/vrachtwagenbrand-op-e313-in-tongeren-2.aspx
Laat ons hopen dat hij dit gedurende de nacht van vrijdag op zaterdag niet opnieuw overdoet met z'n wagen....

Nog 6 dagen ! Nachtelijke uitstapjes

Een paar dagen geleden schreven we nog dat het (werk)uitstapje van Patrick in de richting van Luxemburg niet doorging. Afgelopen nacht is het dan toch nog onverwacht doorgegaan.
Patrick is dit weekend van wacht en gisterenavond omstreeks 11 uur kwam er een oproep binnen om "even" naar Recogne te rijden voor een technisch probleem daar.
Meteen werd Patrick overvallen door het "ik rij 's nachts naar Serfaus"-gevoel. Dus vol goeie moed zette hij koers richting zuiden. Onderwege in de buurt van Waver stelde hij nog een merkwaardig fenomeen vast. Nederlanders die te pas en te onpas Engels praten, ook al doet de tegenpartij alle moeite van de wereld om de taal van Vondel te spreken.
Gisteren was het weer zover, een bestuurder van wagen met sleurhut (caravan) ging naar de kassa van het tankstation om te zeggen dat hij getankt had aan "pump number four", waarop de bediende in keurig vrijwel accentloos Nederlands antwoordde wat de man moest betalen. Toch bleef onze noordbuur volharden in de boosheid, want zijn sigaretten bestelde hij doodleuk verder in het Engels. Carine kan trouwens uit eigen ervaring bevestigen dat dit geen alleenstaand geval is. Op haar "eigen" tankstation op de E19 worden ze heel vaak geanimeerd door Nederlanders die denken dat men in Rumst (provincie Antwerpen !) Engels of Frans praat.
Enfin, na een korte pauze aan het tankstation reed Patrick verder de donkere nacht in, om omstreeks 1 uur 's nachts in de bossen van Recogne aan te komen.
Na een klein half uurtje was het probleem opgelost en kon de rit richting Mechelen weer aangevat worden en was hij omstreeks 3 uur weer thuis.
Zo hebben we toch nog een verkenningsrit richting zuiden kunnen doen, de snelweg ligt er, uitgenomen een hele kleine werfzone net voor Namen, hindernisvrij bij.
Volgende vrijdag komen we hier weer, maar dan blijven we verder rijden...

Nog 8 dagen ! Heet, heter, heetst !

De tropische temperaturen in België houden aan. Het begint stillaan op een hittegolf te gelijken. Gelukkig is er voor het komende weekend afkoeling voorspeld, want dit is echt een beetje te veel van het goede...
Normaal gezien ging Patrick vandaag de E411 eens heen en weer rijden (tot in Luxemburg en terug), maar de werkplanning is in allerlaatste instantie veranderd en hij is braaf in Brussel gebleven. Niet echt een ramp, want dat stuk van ons BDLO traject kennen we goed genoeg, en verrassingen mogen er ook altijd wezen :-)

We hebben onze reisroute ook nog wat verder "ge-fine-tuned", met name de plekken waar we stoppen voor een korte pauze. Speciaal om Carine een plezier te doen gaan we waarschijnlijk onze eerste tussenstop houden in Berchem (in Luxemburg, niet in Antwerpen) aan het grootste tankstation ter wereld. Voor wie zich afvraagt hoe we daar Carine een plezier mee doen kunnen we vertellen dat Carine zelf ook werkzaam is in de wereld van benzinepompen.

Patrick heeft gisteren ook een mailtje in zijn beste duits naar het hotel gestuurd om te informeren vanaf hoe vroeg we ons kunnen inchecken. Normaal gezien is dat vanaf 15 uur, maar we weten uit ervaring dat ze daar in Serfaus heel flexibel in zijn. En ja, vandaag was er al een antwoord terug dat ze onze kamers zo vroeg mogelijk beschikbaar gaan proberen te maken.

Over schrijven in het duits gesproken, Patrick heeft een collega op het werk die in het voorjaar nog op korte ski-vakantie geweest is naar Serfaus. Hij heeft zich daar enorm geamuseerd, zo erg zelfs dat hij zijn ski-laarzen heeft vergeten. Daarom stuurde hij bij zijn thuiskomst een email naar het hotel waar bij verbleef. Maar de brave man is het duits echt niet machtig, en daarom kwam hij op het lumineuze idee om zijn mail te laten vertalen door Google Translate, een website die automatische vertalingen kan doen. Het resultaat was echter niet echt wat hij er van verwacht had, alleen had hij dat door zijn gebrek aan kennis van het duits niet door wat hij gemaild had.
We laten u een stukje van zijn proza lezen :


beste

Ich bin meinen Ski Knochen vergessen

Sie sind grau und haben ein Etikett mit Meine name und Telefonnummer auf
Wir waren Sie Gast des Gerichts 103
In diesem Sommer ich Sender jemand um diese Ski Knochen zum Sammeln
Sie halten diese separate oder die Ski Knochen bleiben in der skiruimte?


Patrick mag het nu volgende week gaan uitleggen in Serfaus.....

Nog 11 dagen ! De papieren zijn gearriveerd !

Het is warm vandaag, neen, het is heet vandaag. De mussen vallen gebraden uit de lucht.
Deze temperaturen doen ons al weer met onze gedachten naar Serfaus zweven. In het dorp daar kan het ook zo warm zijn. Maar als je dan de hogere gebieden opzoekt, dan brengt een zacht briesje al snel verkoeling. Alleen moet je er dan wel voor zorgen dat je goed beschermd bent tegen de zon, want anders kom je zo rood als een kreeft terug in het dorp aan.
Patrick is op dat vlak een ervaringsdeskundige, hij speelde het vorig jaar klaar om z'n hele rug vol blaren te krijgen. Dit jaar heeft hij beloofd om wat voorzichter te zijn.

Vandaag is ook de langverwachte brief van Neckermann, met daarin onze reisdocumenten in de brievenbus gevallen. Dat gebeurt traditioneel zo'n 14 dagen op voorhand, en we kunnen zeggen dat ze bij Neckermann klokvast zijn :-)

Deze week is Patrick ook nog van wacht voor z'n werk, met de huidige temperaturen is het best mogelijk dat er ergens in 't land wel ergens een computer of ander netwerkonderdeel in staking gaat, en dan zal hij wel mogen uitrukken. Aanstaande donderdag gaat hij ook nog even voor 't werk heen en weer naar Petange in Luxemburg. Het leuke ervan is dat hij dan het eerste deel van ons traject naar Serfaus al eens in beide richtingen doet. Op verkenning gaan met andere woorden. Niet dat hij dit traject niet kent, want beroepsmatig is hij wel vaker in dit gedeelte van 't land terug te vinden.

Morgen gaan we ook nog even een afspraakje maken met Carglass, want er zit een klein sterretje in de voorruit van onze wagen, en 't zou stom zijn moest dat volgende week ineens beginnen te groeien.

Ondertussen wordt de roep van de bergen alsmaar sterker, nog 11 dagen en we laten het vlakke vlaamse land weer even voor wat het is...

Nog 13 dagen ! De vignetten !

Het is vandaag een echte zomerse zaterdag, van 's morgens vroeg zit Sydney al te plonsen in z'n zwembad. Vandaag zijn we begonnen met de laatste rechte lijn naar ons vertrek. Traditioneel begint dit met het halen van de Maut-vignetten voor de Oostenrijkse snelwegen.
Dit jaar halen we er ook meteen twee in één keer, niet omdat we extra lang gaan blijven, maar omdat we met twee wagens naar Serfaus gaan. We hebben de vignetten deze keer ook een paar keer extra gecontroleerd, want vorig jaar was de startdatum op ons vignet verkeerd geknipt en moesten we teruggaan voor een nieuwe sticker. Zo'n stickertje kost trouwens 10 euro en 60 cent voor een periode van 10 dagen. Zou je kunnen geloven dat er mensen zijn die tientallen kilometers omrijden en uren in de file gaan staan om toch maar dat stickertje niet te moeten kopen ? Je kan Oostenrijk namelijk ook doorkruisen zonder sticker, maar dan moet je van de snelwegen en nog een paar andere belangrijke wegen afblijven. Ook voor bepaalde tunnels moet je die sticker hebben. Wij vinden onze gemoedsrust heel belangrijk, dus wij kiezen elk jaar voor de sticker.
We hebben nu ook een communicatie-systeem tussen de twee auto's. Je kan natuurlijk ook gebruik maken van een gsm, maar als je in het buitenland vaak met de gsm naar elkaar gaat bellen, dan dikt je gsm-rekening serieus aan. Daarom gebruiken we twee walkie-talkies om aan elkaar te kunnen laten weten wanneer we aan de kant gaan voor een (plas)pauze of wanneer we van snelweg moeten veranderen. Patrick heeft dit jaar weer een nieuwe wagen om mee naar Oostenrijk te rijden (voordeel van firma-wagens), en die heeft nog geen garage gezien sinds hij er in februari is mee beginnen rijden. Omdat het eerste onderhoud pas op 30.000 km is, en hij nu nog maar 23500 km op de teller heeft is hij van de week toch maar even naar de garage geweest om alle vloeistofniveaus te laten controleren en te laten nakijken dat alles nog vast zit, je weet maar nooit. Het zal ook voor het eerst zijn dat we de bergen inrijden met een wagen met een automatische versnellingsbak. Gelukkig is dit geen gewone automaat, maar eentje met 6 echte versnellingen en kan je de automaat uitschakelen en toch nog zelf schakelen. Dat zou wel eens handig kunnen zijn bij het nemen van een bergpas.
Enfin, we beginnen helemaal in de mood te komen, we zijn alvast begonnen met de grote kuis van ons hoofdkwartier, zodat we dat de laatste week niet meer moeten doen.
Patrick moet nog een dikke week werken, waarbij hij volgende week nog een week wachtdienst heeft, dus de week zou wel eens heel snel voorbij kunnen zijn... hoe sneller hoe beter ...

Nog 22 dagen ! De ronde van Zwitserland

Gisteren hebben we naar het wielrennen op de televisie gekeken. Wie ons een beetje kent, weet dat we absoluut geen televisiekjkers zijn, en dat we al zeker niet naar sportprogramma's gaan kijken. Toch was er deze keer een hele goeie reden om deze keer wel voor de kijkbuis plaats te nemen. Gisteren werd namelijk de 5de etappe van de ronde van Zwitserland gereden. En zoals dat ook met andere bekende rondes het geval is, gaat deze ronde ook wel eens over de landsgrenzen van het land waar hij voor bedoeld is. Zodus was de 5de etappe van de Tour de Suisse er eentje door Oostenrijk. Sterker nog, de aankomst was nergens anders dan in Serfaus !
De wielrenners kwamen via Feldkirch Oostenrijk binnen gereden en reden zo door Voralberg, via de Arlbergpas richting Landeck. Vandaar ging het dan verder via de B180 richting Prutz, waar de renners de Inn overstaken en aan de steile klim richting Ladis begonnen.
Het zal u niet verbazen dat we deze verslaggeving met grote interesse gevolgd hebben. Het was prachtig weer in Oostenrijk, stralende zon en een blauwe hemel. We voelden ons al meteen in vakantiestemming. Het was ook fijn om de streek eens vanuit de helicopter te zien, zoiets geeft een heel ander perspectief dan wanneer je het boven vanop een berg bekijkt, of gezeten in de auto. De toeristische dienst van Serfaus mag in haar handen wrijven, want de beelden van de laatste 30 kilometers tot aan de finish waren één grote promo-film voor Serfaus, Fiss en Ladis.
Binnen 3 weken gaan we zelf de beklimming richting Serfaus aanvatten, maar dan met de wagen, het is ons net iets te steil om hier met het fietsje omhoog te spurten :)

Nog 26 dagen ! Bijeenkomst van de Serfausers

Met nog minder dan 26 dagen op de afteller was het tijd dat de Serfausers de koppen nog eens bij elkaar staken. We hebben ons vandaag gebogen over een paar hete hangijzers, zoals de reisroute en het vertrekuur.
Omdat we dit jaar in een zwart weekend (een weekend met heel veel verkeersdrukte) richting Serfaus vertrekken, treffen we onze maatregelen om te voorkomen dat we meer stil staan in de file dan dat we rijden. Traditioneel vertrekken we altijd rond middernacht naar Oostenrijk, maar dit jaar gaan we een stuk vroeger vertrekken. Zodoende vertrekken we vrijdagavond al omstreeks 9 uur naar het zuiden. Op die manier hopen we de verkeersdrukte voor te zijn.
De tweede belangrijke beslissing die we genomen hebben is de reisroute. We hebben dit jaar gekozen om de BLDO-route te nemen. Onze trouwe fans weten meteen waarover het gaat, en voor wie de BLDO nog niet kent, het is de route via België-Luxemburg-Duitsland-Oostenrijk.
Deze route hebben we in 2006 ook al eens gedaan, maar toen zijn we in de buurt van Saarbrucken ergens de mist in gegaan door een afslag te missen en zodoende een flink stuk om te rijden. Dit jaar gaan we dubbel zo goed opletten, wat niet moeilijk zal zijn, want we rijden met twee wagens. Het volledige te volgen traject ligt trouwens nog niet vast. Mogelijkerwijs gaan we in de buurt van Stuttgart de A8 volgen richting Ulm, ofwel rijden we verder naar het zuiden toe via de A81 tot aan de Bodensee. Wat we precies gaan doen zal meer dan waarschijnlijk beslist worden in de nacht van 10 op 11 juli. Het weer en de verkeersdrukte spelen hierin uiteraard een grote rol.
En dan was er nog een klassieker die aan bod kwam tijdens onze bijeenkomst : De jaarlijkse prijsvraag. Reeds enkele jaren brengen wij brood en spelen tot bij de mensen met onze jaarlijkse prijsvraag, en ook dit jaar willen we daar niet van afwijken. We kunnen onze trouwe schare fans niet op hun honger laten...
Onze prijsvraag voor dit jaar is een remake van een vraag die we een paar jaar geleden ook al eens stelden, alleen bestaat de vraag nu uit twee delen.
Het eerste deel is de vraag wie er als eerste in slaap zal vallen in de auto, Carine of Christel.
Het tweede deel is de afstand in kilometers vanaf Mechelen city waarop dit zal gebeuren.
Mensen met een goed geheugen zullen waarschijnlijk nog wel weten dat Carine op het BLDO-traject al na 120 km in slaap viel, maar toen zijn we omstreeks middernacht vertrokken.
Dit jaar vertrekken we echter nog bij daglicht om negen uur 's avonds. En uiteraard is Christel ook een geduchte concurrente. We zijn benieuwd naar reacties op onze prijsvraag. Voor de winnaar (diegene die weet WIE en na hoeveel km ongeveer het licht als eerste ziet uitgaan) hebben we uiteraard weer een fijne Oostenrijkse attentie in petto.
Daarnet hebben we ook een beetje zitten watertanden bij het idee dat we binnen 4 weken aan het gala-diner in het hotel zitten, we kunnen amper wachten tot het weer zover is....

Nog 27 dagen : Daar gaan we weer !

Het is vandaag zaterdag 13 juni, binnen exact 4 weken zouden we ons rond dit tijdstip op Oostenrijkse bodem moeten bevinden. Onze zevende Serfaus-vakantie begint nu echt wel dichterbij te komen. Waar we de vorige jaren al meer dan honderd dagen op voorhand begonnen te bloggen, hebben we ons dit jaar ingehouden tot onze vakantie "tastbaar" dichterbij begint te komen. We gaan dit jaar ook niet alleen naar Serfaus, we hebben onze vrienden Chris en Christel gek genoeg gebabbeld om ze zover te krijgen dat ze dit jaar mee met ons naar het zonneterras van Oostenrijk vertrekken. Met de kinderen inbegrepen trekken we dit jaar met z'n achten naar Serfaus. Dat wordt dus rijden in convooi :-) Over rijden gesproken, het wordt stillaan tijd dat we onze reisroute gaan vastleggen. Ook dit jaar zijn er weer talrijke werven op de duitse snelwegen, en omdat we dit jaar later naar Serfaus vertrekken dan normaal, zitten we midden in een zwart weekend. Daarnaast moeten we ook nog rekening houden met de noodzakelijke tankstops. Dus u begrijpt wel dat hier enige logistieke voorbereiding aan te pas komt.
Afgelopen week hebben we Sydney al voorzien van nieuwe wandelschoenen, want anders had die blootsvoets door de alpen moeten trekken, en da's af te raden. De komende avonden zullen de wandel en andere kaarten van Serfaus en omgeving weer regelmatig op de tafel verschijnen en kunnen we nu echt aan de voorbereiding van onze trip beginnen. Het werd hoog tijd, want na meer dan 300 dagen zonder de bergen begint het hier nu wel echt te kriebelen...